Τι μου θύμισες mon ami

Τα ‘παιζε κανονικά τα παιχνίδια ο πρόεδρος. Είχε βρει τις άκρες του στην Κύπρο αρχικά, στα Σκόπια μετά, στην Κίνα εν τέλει. Είχε δίπλα του τον μάνατζερ (λέμε τώρα)… άγγελο του και τον καθοδηγούσε. Μαζεύοντας ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε σε πιτσιρικαρία απ’ όλη την Ελλάδα (η μοναδική περίπτωση που συνέβη αυτό στη χώρα μας και φυσικά «έπιασε»), έφτιαξε μια πολύ φτηνή ομάδα. Τα συμβόλαια όλα ήταν με χρήματα της πλάκας. Πού να είχαν απαιτήσεις τα αμούστακα που έφερνε από όλα τα μέρη της χώρας; Στην τότε ΕΠΑΕ τα περισσότερα ήταν μηδενικά.

«Τζίγκερ κάνε τον ορό της αλήθειας»

Ούτε ολόκληρες δέκα ημέρες δεν έμειναν από τη Γενική Συνέλευση της 9ης Μαρτίου στον Παναθηναϊκό. Εκεί όπου πια θα καταλάβουμε όλοι πολλά. Και για το αν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θέλει να δώσει τις μετοχές του ανεξαρτήτως εάν ο ενδιαφερόμενος μπορεί να είναι κάποιος που μισεί. Και αν ο Ανδρέας Βγενόπουλος επιθυμεί να βγει μπροστά και να πάρει στην κατοχή του την πλειοψηφία των μετοχών της ΠΑΕ. Και τι ρόλο θέλουν να έχουν οι λοιποί μέτοχοι στην επόμενη μέρα της ΠΑΕ. Στη δική μου λογική δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών από κανέναν. Εξηγώ άμεσα τους λόγους.

Λύγισε ο γίγαντας

Μία από τις βασικές αιτίες που η Σουηδία παραμένει σε υψηλό επίπεδο στις εθνικές ομάδες είναι η άμυνά της. Εκεί όπου δεσπόζει ο Όλοφ Μέλμπεργκ και ο Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς. Κάποια στιγμή σύντομα θα γράψω και για τον Μέλμπεργκ, τον παίκτη που έχει βοηθήσει στο μέγιστο βαθμό τον Ολυμπιακό. Σήμερα, όμως, θα ασχοληθώ με τον Μαϊστόροβιτς. Νομίζω ότι είναι και λίγο σαν αποχαιρετηστήριο σε μια καριέρα που θα δυσκολευτεί πολύ να ξαναέρθει στα ίσια της. Ειδικά μετά το πολύ δυσάρεστο σημερινό συμβάν στην προπόνηση της Εθνικής Σουηδίας όπου ο πρώην στόπερ της ΑΕΚ υπέστη ρήξη χιαστών.