Μόνοι τους ΑΕΚ και Πανιώνιος μπήκαν σε μπελάδες

Θα ήθελα πολύ να γράψω αναλυτικά για τις αναμετρήσεις του Πανιωνίου με τον Ατρόμητο και του Άρη με την ΑΕΚ, αφού τις παρακολούθησα. Όμως το τελευταίο διάστημα και ειδικότερα τις τελευταίες ημέρες μου «τρώει» πολύ χρόνο η δημιουργία του νέου σάιτ. «Τρέχω» για να προλάβω την προθεσμία που έχω βάλει στον εαυτό μου και να ‘ναι όμορφο και έτσι όπως το θέλω. Αυτό έχει κόστος χρονικό γι’ αυτό και δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες για τα παιχνίδια που είδα. Πάντως, τα συγκεκριμένα ματς δημιούργησαν ένα τρίτο πολύ ενδιαφέρον μίνι πρωτάθλημα μετά την κούρσα τίτλου για δύο, το χορό του Ζαλόγγου για έξι. Είναι άλλες έξι ομάδες πια για τρεις θέσεις των πλέι οφ. Διότι ούτε ο ΠΑΟΚ είναι σίγουρος. Αυτή τη στιγμή η ομάδα του Λάζλο Μπόλονι είναι έξι βαθμούς μπροστά από την έκτη θέση αλλά κανείς δεν ξέρει τι γίνεται.

Μπράβο μας, διαλύσαμε το Καζάν!

Το ‘χε πει ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς δημοσιογράφους, ο Ράσελ Μπέικερ: «Εδώ στην Αμερική το όπιο του λαού είναι ο αθλητισμός». Παραφράζοντας την περίφημη φράση του Καρλ Μαρξ, η οποία στάθηκε ικανή να τον… δαιμονοποιήσει: «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Όπου «όπιο» βάλτε αυτό που εμείς λέμε και αφιόνι. Όσο αθώο ακούγεται ότι είναι ο χυμός ενός είδους παπαρούνας, τόσο διαβολικές ιδιότητες έχει αφού εμπεριέχει μεγάλο ποσοστό μορφίνης. Αιώνες των αιώνων πίσω οι Έλληνες ήταν από τους λαούς που κατανόησαν γρήγορα την ευεργετική ιδιότητα του όπιου σε χαμηλή ποσότητα, αφού το χρησιμοποιούσαν ως καταπραϋντικό.

Τι μου θύμισες mon ami

Τα ‘παιζε κανονικά τα παιχνίδια ο πρόεδρος. Είχε βρει τις άκρες του στην Κύπρο αρχικά, στα Σκόπια μετά, στην Κίνα εν τέλει. Είχε δίπλα του τον μάνατζερ (λέμε τώρα)… άγγελο του και τον καθοδηγούσε. Μαζεύοντας ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε σε πιτσιρικαρία απ’ όλη την Ελλάδα (η μοναδική περίπτωση που συνέβη αυτό στη χώρα μας και φυσικά «έπιασε»), έφτιαξε μια πολύ φτηνή ομάδα. Τα συμβόλαια όλα ήταν με χρήματα της πλάκας. Πού να είχαν απαιτήσεις τα αμούστακα που έφερνε από όλα τα μέρη της χώρας; Στην τότε ΕΠΑΕ τα περισσότερα ήταν μηδενικά.

Το μαγικό άγγιγμα του Τσιώλη

Στα μέτρα και σταθμά του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Σάκης Τσιώλης κρίνεται ως ο πιο σταθερά αποτελεσματικός Έλληνας προπονητής της τελευταίας πενταετίας (θα έγραφα δεκαετίας αλλά ας μην γίνουμε υπερβολικοί). Ξέρω ότι πολλοί έχουν στο μυαλό τους τον Γιώργο Δώνη. Όταν γεννιόνταν το άστρο του Δώνη ως προπονητή, στη Λάρισα της Β’ Εθνικής κατ΄ουσία, ήμουν εκεί τριγύρω. Είχα μαζέψει στοιχεία για τον τρόπο που λειτουργεί και ψάχνεται ο Δώνης. Νομίζω ότι ακόμα και μέχρι σήμερα ο Δώνης δεν έχει μετακινηθεί ρούπι από την οπτική του. Στηριζόμενος για τρίτη ομάδα από μια καλή διοίκηση και εφαρμόζοντας ποδόσφαιρο κατοχής, κυκλοφορίας της μπάλας, ταχύτητας στη σκέψη. Ο Τσιώλης δεν είναι έτσι. Είναι και έτσι. Αλλά προσαρμόζεται στις καταστάσεις. Άλλος ήταν με τον Ιωνικό, άλλο με τον Θρασύβουλο, άλλος με τον Ολυμπιακό Βόλου, άλλος με τον Άρη, άλλος τώρα στον Αστέρα Τρίπολης.

Το δούλεμα πάει σύννεφο

Εδώ και καιρό συμβαίνουν ορισμένα πράγματα στο παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου και πιο συγκεκριμένα σε ό,τι αφορά τη Σούπερ Λίγκα, τα οποία δεν πρέπει να αφήνουν αδιάφορο κανέναν εξ όσων αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο. Προσοχή: το ποδόσφαιρο, όχι να κοιτάει ο καθένας την πάρτη του. Δεν το παίζω γνώστης. Θα σας πω πέντε πράγματα που λένε κανονισμοί και συμφωνίες. Μετά θα παραθέσω τι ακριβώς γίνεται στο Ελλαδιστάν. Και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Ίσως να ‘μαι εγώ ο περίεργος.

Μια Μεγάλη Κυρία που αρνείται να χάσει

Η ιστορία της Γιουβέντους οφείλω να ομολογήσω ότι μου τραβάει την προσοχή. Η Μεγάλη Κυρία του ιταλικού ποδοσφαίρου έχει κάνει τους αναλυτές να σκίζουν τα πτυχία τους. Αυτό που συμβαίνει φέτος με τη «Γιούβε» είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων που μπορούν να οδηγήσουν το απόλυτο αουτσάιντερ σε θέση οδηγού, μπροστά από όλα τα φαβορί. Ας προσπαθήσουμε να δούμε μαζί το φαινόμενο, όχι απλά του ιταλικού αλλά συνολικά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Τη μία από τις δύο ομάδες της ηπείρου -μαζί με τη Μπενφίκα η οποία όμως έχει λιγότερα παιχνίδια και παίζει σε σαφώς λιγότερο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα- που αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της ήττας. Μετράει 13 νίκες και 10 ισοπαλίες, χωρίς να έχει καταφέρει κανείς να τη βάλει κάτω.

Με λένε Βαγγέλη

Η επιτυχημένη σειρά του MEGA «Με λένε Βαγγέλη» συνεχίζει να προσφέρει χαμόγελο απλόχερα στον ελληνικό λαό. Στις δύσκολες μέρες που περνάμε αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα είναι χαμόγελο. Το matigarrida εξασφάλισε την υπόθεση των επόμενων δύο επεισοδίων της σειράς και επειδή δεν διαθέτει το οπτικοακουστικό υλικό, σας μεταφέρει απλά τα κυριότερα μέρη του σεναρίου. Να με συμπαθάτε που ασχολούμαι σήμερα με κάτι μη αθλητικό αλλά πρόκειται για την αγαπημένη μου τηλεοπτική σειρά.

Στην αναζήτηση του τυχερού 33

Δυστυχώς στο ελληνικό ποδόσφαιρο κοιτάμε πάντα την κορυφή και σπάνια ρίχνουμε μια ματιά προς τα κάτω. Το φετινό πρωτάθλημα στη μάχη της ουράς είχε χρόνια να γίνει. Πιθανολογώ ότι ακριβώς αυτό που είχε εμφανιστεί -λογικά- ως τρομερό ντεζαβαντάζ για τον Λεβαδειακό και τη Δόξα Δράμας, η πολύμηνη αργοπορία ενσωμάτωσής τους στο πρωτάθλημα, τελικά έγινε ένα σημαντικό προτέρημα γι’ αυτούς και η βασική αιτία που βλέπουμε μια φοβερή μάχη. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσπαθώ να χάνω όσο το δυνατόν λιγότερα ματς των ομάδων της ουράς. Σας προτείνω να το πράξετε. Θα σας προκαλέσει ευχάριστη έκπληξη το πόσο ανοιχτά παιχνίδια γίνονται, ακόμα και τώρα που είμαστε πια στα 2/3 της σεζόν. Μετά και τις σημερινές αναμετρήσεις νομίζω ότι αξίζει μια προσέγγιση της κατάστασης.

Τώρα που έσκασε η φούσκα

Σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες όπως και πολλοί από εσάς: τι νόημα έχει να γράψω για τα διοικητικά του Παναθηναϊκού, για τα ποιοτικά 20λεπτα του Ολυμπιακού, για την ανυπαρξία της ΑΕΚ, για τα σκαμπανεβάσματα του ΠΑΟΚ. Τι νόημα έχουν όλα αυτά από τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται λίγες ώρες πριν την παράδοσή της στους Γερμανούς, τους Γάλλους και σε όλους όσοι τσοντάρουν για να μας βιάσουν. Τι νόημα έχουν οι κουβέντες για τα αθλητικά όταν η δική μου γενιά των 30something παλεύει να φτιάξει τη ζωή της, να κάνει οικογένεια αλλά βλέπει το μέλλον της να το διαγράφουν κάποιοι με τα μελανώτερα χρώματα.

Αν αγαπάς δεν το ξεχνάς!

Επτά μήνες πέρασαν από το πρώτο κείμενο σ’ αυτό το blog. «Έγινα πως το λένε να δεις, blogger», έλεγα γελώντας. Δεν το είχα σκεφτεί πολύ. Άνθρωπος των εφημερίδων με 14 χρόνια μπροστά σε έναν υπολογιστή και αγκαλιά με το κινητό τηλέφωνο, περιμένοντας την επόμενη μέρα για να δω τυπωμένο στο χαρτί όσα είχα γράψει. Άλλη ομορφιά. Καμία σχέση με το Ίντερνετ. Δεν το είχα σκεφτεί πολύ. Ήταν αποτέλεσμα μιας παρότρυνσης αλλά κυρίως ενός ξεσπάσματος. Σε μια από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου έπρεπε να βρω μια δίοδο. Γι’ αυτό και μόνο νιώθω πολύ γεμάτος για τη δημιουργία του blog. Επτά μήνες μετά νιώθω την ανάγκη να σας πω πέντε πράγματα. Όποιος θέλει τα διαβάζει.

Το blog έχει μηδενικά έσοδα αφού στη συγκεκριμένη πλατφόρμα το wordpress.com, δεν επιτρέπονται πολλά – πολλά. Αντίθετα, το blog για να είναι «ζωντανό» και να διαβάζετε «φρέσκα» πράγματα χρειάζεται χρόνο. Για να έχουμε και την επαφή μέσω μηνυμάτων χρειάζεται ακόμα περισσότερο χρόνο. Είναι λογικό να μην σας ενδιαφέρει πόσες ώρες μπορεί να «κρύβει» ένα άρθρο ή η καθημερινή διαχείριση του blog. Αν, όμως, σας αρέσει το ύφος του και γουστάρετε να υπάρχει, θέλω να ζητήσω δύο απλά πράγματα.