Σαν να βγάζει γλώσσα στην… εξουσία

Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των οπαδών του Παναθηναϊκού. Βλέπουν την ομάδα τους να παραμένει πρώτη μετά από 22 αγωνιστικές, γύρω τους να συμβαίνουν όλα τα περίεργα του κόσμου με ετσιθελικές αναβολές πρωταθλήματος και διαφόρων ειδών τρομοκρατίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών), παραδίπλα να υπάρχουν καμιά δεκαριά μέτοχοι της ΠΑΕ που οι μισοί και πλέον έχουν εξαφανιστεί, η διοίκηση να μην πηγαίνει καν να παραστεί στα κέντρα αποφάσεων, οι παίκτες να παίζουν απλήρωτοι, ο προπονητής να μην έχει τους καλύτερους παίκτες του στην κρισιμότερη καμπή του πρωταθλήματος. Και όμως ο Παναθηναϊκός παίρνει νίκες, παραμένει πρώτος, τρελαίνει τη λογική. Ας μου επιτραπεί τώρα να εξηγήσω γιατί το ματς στην Κρήτη ήταν εξ αρχής για εύκολη επικράτηση για τους Πράσινους, έγινε ακόμα ευκολότερο έτσι όπως έπαιζε ο Εργοτέλης και ασφαλώς ήταν ό,τι πιο άνετο αντιμετώπισε φέτος εκτός έδρας ο Παναθηναϊκός.

Πιο κάτω είναι μόνο ο τάφος για την ΑΕΚ

Συντελείται εδώ και αρκετό καιρό η μεγαλύτερη αλλοίωση ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ΑΕΚ δεν είναι ΑΕΚ ως μέγεθος εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια τουλάχιστον. Έπαψαν να την υπολογίζουν όλοι για τη μάχη του τίτλου. Όχι άδικα, αφού η πορεία της φθίνει. Σαν αγωνιστικό μέγεθος η Ένωση μίκρυνε πολύ. Έφτασε από ομάδα τίτλου να είναι ομάδα διεκδίκησης μιας θέσης στην Ευρώπη. Τώρα οι Κιτρινόμαυροι μικραίνουν πολύ σαν ποδοσφαιρική οντότητα. Και επειδή δεν αντέχω τα μισόλογα, η ΑΕΚ τη νέα σεζόν δεν θα παίζει στα ευρωπαϊκά Κύπελλα και είναι σχεδόν απίθανο να εξασφαλίσει τα απαιτούμενα για να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας τη νέα σεζόν. Σας φαίνεται κινδυνολογία; Για διαβάστε λίγο και μετά το συζητάμε.