Έχει ανηφόρα μπροστά κι είναι μεγάλη

Μία από τις πιο ζορισμένες περιόδους θα ‘ναι η φετινή άνοιξη που μπαίνει σε λίγες μέρες για τον Ολυμπιακό. Καθορίζεται ο βαθμός επιτυχίας του στα ευρωπαϊκά κύπελλα, κρίνεται ο τίτλος του πρωταθλητή (αλλά και του κυπελλούχου). Μέσα από αυτά τα δύο, όμως, θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό τι Ολυμπιακό θα περιμένουμε από το καλοκαίρι κι έπειτα. Διότι εάν δεν το γνωρίζετε, οι Ερυθρόλευκοι έχουν εκτός συμβολαίων τη μισή ομάδα (που λέει ο λόγος) του Ερνέστο Βαλβέρδε συμπεριλαμβανομένου. Θα πέσει πολλή δουλειά στο επιτελείο του Βαγγέλη Μαρινάκη. Νομίζω ότι αυτό που είδαμε φέτος κυρίως -αλλά και πέρυσι σε μεγάλο βαθμό- δεν θα το ξαναδούμε από του χρόνου. Θαρρώ πως θα ‘ναι μια άλλη ομάδα. Καλύτερη ή χειρότερη θα ‘ναι δύσκολο να το πούμε.

«The Artist»: η ταινία της -πρώην- πολυμετοχικότητας

Λίγες ώρες  έχουν περάσει από μία ακόμα τελετή απονομής Όσκαρ. Με πλήρη επίγνωση των συμφερόντων που κρύβονται πίσω από τη γκλαμουριά των χρυσών αγαλματίδιων, θα πρέπει νομίζω σε γενικές γραμμές να συμφωνήσουμε ότι είναι ένα μέτρο σύγκρισης. Ασφαλώς δεν μπορούμε όλοι να έχουμε τα ίδια γούστα. Έχω βαρεθεί βλέποντας ταινίες που κέρδισαν Όσκαρ και έχω αποθεώσει ταινίες που δεν πέρασαν ούτε απέξω από το κόκκινο (το οποίο δεν είναι κόκκινο αλλά μπορδοροδοκόκκινο!) χαλί. Μία από τις σπάνιες φορές που συμφώνησα τόσο πολύ για όλες τις βασικές κατηγορίες βραβείων ήταν φέτος. Το γαλλικό «The Artist» είναι ένα μεγάλο σχολείο για όλους.