Τώρα το λέμε «Ολυμπιακός Β»

Στα χρόνια που στην Καβάλας είχε στηθεί το αρχηγείο του παράλληλου υπόγειου ποδοσφαιρικού σύμπαντος, σ’ εκείνο το γραφείο με τις πολλές φωτογραφίες πίσω από την δερμάτινη καρέκλα όπου έμπαινες μόνο κατόπιν ραντεβού και αφού η γραμματέας ειδοποιούσε το αφεντικό, όλα ήταν δεδομένα. Η οργάνωση είχε φτάσει σε τρομερό σημείο. Το δίκτυο είχε εξαπλωθεί όπου μπορεί κανείς να φανταστεί αφού σε κάθε πόλη ή ΕΠΣ αν προτιμάτε, κάποιο πρόσωπο – κλειδί θα απαντούσε στο τηλεφώνημα ακούγοντας στην άλλη άκρη της γραμμής μια φωνή να του λέει «τι έχουμε ρε περίεργε;».

Έχει ανηφόρα μπροστά κι είναι μεγάλη

Μία από τις πιο ζορισμένες περιόδους θα ‘ναι η φετινή άνοιξη που μπαίνει σε λίγες μέρες για τον Ολυμπιακό. Καθορίζεται ο βαθμός επιτυχίας του στα ευρωπαϊκά κύπελλα, κρίνεται ο τίτλος του πρωταθλητή (αλλά και του κυπελλούχου). Μέσα από αυτά τα δύο, όμως, θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό τι Ολυμπιακό θα περιμένουμε από το καλοκαίρι κι έπειτα. Διότι εάν δεν το γνωρίζετε, οι Ερυθρόλευκοι έχουν εκτός συμβολαίων τη μισή ομάδα (που λέει ο λόγος) του Ερνέστο Βαλβέρδε συμπεριλαμβανομένου. Θα πέσει πολλή δουλειά στο επιτελείο του Βαγγέλη Μαρινάκη. Νομίζω ότι αυτό που είδαμε φέτος κυρίως -αλλά και πέρυσι σε μεγάλο βαθμό- δεν θα το ξαναδούμε από του χρόνου. Θαρρώ πως θα ‘ναι μια άλλη ομάδα. Καλύτερη ή χειρότερη θα ‘ναι δύσκολο να το πούμε.

Η θυσία που δεν κάνει ο Αβραάμ

Το καλοκαίρι του 2008 οι «αιώνιοι» συναντήθηκαν μεταγραφικά -συμβαίνει συχνά- σε δύο περιπτώσεις. Για την ακρίβεια «έβγαλαν τα μάτια τους» ανεβάζοντας κατακόρυφα τις τιμές των παικτών που ήθελαν να αποκτήσουν, προς όφελος φυσικά των δύο «αιώνιων» της Θεσσαλονίκης. Ο Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τη μάχη και πήρε τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο, ο Ολυμπιακός έκανε το αντίστοιχο στην περίπτωση του Αβραάμ Παπαδόπουλου. Το κόστος μεταγραφής του πρώτου ανήλθε συνολικά στα 4 εκατ. ευρώ, του δεύτερου στα 2,5 εκατ. ευρώ. Κατ’ αντιστοιχία θέσης και παρουσίας έως τότε στις ομάδες τους, νομίζω ότι πάνω κάτω το κόστος ήταν το ίδιο: υπερβολικό και στις δύο περιπτώσεις.

Ο Μπεν Λήπερ ζει στον Πειραιά, όχι στη Θεσσαλονίκη!

Μια μέρα των εφηβικών χρόνων ο μελλοντικός κουμπάρος και αδερφός (δεν χρειάζονται εισαγωγικά και ας μην είμαστε εξ αίματος) Δημήτρης με πήρε στο τηλέφωνο: «Κάνω εκκαθάριση. Θέλεις μια κούτα με «Μπλεκ» και «Αγόρι» που δεν χρειάζομαι;» με ρώτησε. Εγώ ήμουν πάντοτε του «Μίκυ Μάους», του «Αστερίξ», του «Λούκι Λουκ» και του «Ερίκ Καστέλ» (ασυνδύαστα το ξέρω!) αλλά ως γνήσιος ρακοσυλλέκτης έκανα τούμπες από τη χαρά μου. Χάρη σε εκείνη τη δωρεά μου ΄ρθε απόψε (εντάξει χθες, γιατί άλλαξε η μέρα) στο μυαλό εκείνη η περίοδος, βλέποντας τον Ρόι Κάρολ. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο και αναρωτιέμαι «ρε Σερ Άλεξ εμείς στη Γιουνάιτεντ γιατί τον διώξαμε και κρατήσαμε κάτι περίεργους με κορυφαίο το νυν τερματοφύλακά μας, Ντε Χέα;». Ο Κάρολ είναι ότι και ο Μπεν Λήπερ (συγνώμη αλλά με «ήτα» γράφονταν τότε) στο «Mπλεκ» ή αλλιώς ο τερματοφύλακας – γιατρός. Τον έβλεπες και έλεγες «δεν πρόκειται να δεχθεί γκολ». Τι με ένα πόδι, τι και αν έκαναν συνεχώς επιθέσεις οι Ρώσοι της Ρουμπίν, τι κι αν ο Ερνέστο Βαλβέρδε ενεργούσε σαν να του κάνει καψώνι, σηκώνοντας αρχικά τον πιτσιρικά Μπάμποβιτς και στη συνέχεια μετανιώνοντάς το. Ο ατρόμητος Ρόι εκεί να αντέχει. Θα μείνει στην ιστορία. Δικαίως. Χωρίς αυτόν δεν νομίζω ότι θα προκρίνονταν ο Ολυμπιακός.

Έπαιξε όσο μπορούσε, όχι όσο χρειάζονταν

Υπήρχαν πολλοί τρόποι για να προκύψει διαφορετικό αποτέλεσμα απόψε στο «Καραϊσκάκης». Ο Ολυμπιακός ήταν σκιά του εαυτού που έχει δείξει το τελευταίο 20ήμερο, εμφανώς επηρεασμένος από τις σημαντικές απουσίες από την ενδεκάδα των Ιμπαγάσα, Μιραλάς, Τζιμπούρ, Μέλμπεργκ. Με λίγα λόγια τα «δεύτερα» -ας το πούμε έτσι για να μπορούμε να κάνουμε κουβέντα- των Ερυθρόλευκων δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Εξαιρουμένων των Μακούν, Αμπντούν, αν θεωρηθεί ο Αλγερινός ως αναπληρωματικός. Το βάθος του πάγκου του Ολυμπιακού δεν φάνηκε τόσο. Επομένως ο Ερνέστο Βαλβέρδε πρέπει να είναι δυσαρεστημένος από την εικόνα αρκετών παικτών του και πολύ χαρούμενος που με τέτοια εικόνα η ομάδα του και πήρε τη νίκη και δεν αγχώθηκε.

Ο «ζεστός» Ολυμπιακός κέρασε παγωτό τους Ρώσους

Αν δεν έγινα ξαφνικά για λίγο… Μέλμπεργκ να απωλέσω τη μνήμη μου, έχω αναφερθεί ξανά στη σημασία του timing. Γενικά στη ζωή, ειδικά στον αθλητισμό. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω θα δούμε ότι τον Σεπτέμβριο ο Ολυμπιακός ήταν η Ρουμπίν Καζάν και η Μαρσέιγ ο Ολυμπιακός. Σήμερα οι Ερυθρόλευκοι πήραν από το timing αυτό που τους είχε αφαιρέσει τον Σεπτέμβριο. Βρήκαν απέναντί τους μια ομάδα εντελώς άρρυθμη, με παίκτες που έδειχναν σαν ξεκούρδιστα ρολόγια χαμένοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με προπονητή χαμένο στην εσωστρέφειά του και μέσα σε όλα το πολικό ψύχος που ευνόησε απόλυτα τον Ολυμπιακό. Οι Ρώσοι έφυγαν από τη χώρα των Τατάρων -πιστέψτε με από προσωπική εμπειρία διόλου φιλόξενη απ’ όλες τις πλευρές- και πήγαν σε μια ξένη προς αυτούς έδρα, χωρίς πολύ κόσμο και παράλληλα σε ταρτάν με πλαστικό τάπητα. Πήραν τη νίκη οι Ερυθρόλευκοι μόνο γι’ αυτό;

Η αβάσταχτη σοβαρότητα του Ολυμπιακού και η χαμένη περηφάνεια της ΑΕΚ

Μοιάζει λίγο σαν περσινά ξινά σταφύλια η προσέγγιση του αγώνα στο «Καραϊσκάκης» 12 ώρες μετά τη λήξη του. Ειλικρινά, όμως, δεν ήξερα τι καινούργιο να σας γράψω που δεν σκέφτεστε σε πρώτη ανάγνωση ή κάτι που να ήταν κάπως μπλεγμένο. Τα πράγματα ήταν προβλέψιμα και ξεκάθαρα. Τόσο που ό,τι πιο εντυπωσιακό ήταν πως αυτό το παιχνίδι δεν έγινε καν over και μάλιστα ούτε κατά διάνοια το σκορ δεν πλησίασε το περσινό 6-0. Και ας ήταν για παραπάνω. Για μένα δύο είναι οι ερωτήσεις που προέκυψαν από το ματς. Η πρώτη αφορά τον Ολυμπιακό. Υπάρχει κάτι να φοβάται στη μάχη του τίτλου; Η δεύτερη αφορά την ΑΕΚ. Μπορούσε με τη 18άδα που είχε να κάνει κάτι διαφορετικό στο παιχνίδι; Ας τα προσεγγίσουμε.

Ματ(ιασαν) το Αγγλάνι

Η γενιά μου, οι 30 και βάλε, έχουν να θυμούνται αρκετούς σκόρερ στα ντέρμπι Ολυμπιακός – ΑΕΚ. Οι περισσότεροι τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και τον Ντέμη Νικολαΐδη. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι. Όπως ο Ζιοβάνι και ο Μπλάνκο, ο Προτάσοφ και ο Τσιάρτας. Υπάρχουν και οι διπλοί σκόρερ, δηλαδή αυτοί που σκόραραν και με τις δύο φανέλες όπως ο Αλεξανδρής, ο Μπατίστα και βέβαια ο Ριβάλντο. Ενόψει του μεθαυριανού ντέρμπι ας μου επιτραπεί να αφιερώσω χώρο σε δυο άλλους παίκτες, οι οποίοι δεν έβαλαν από πέντε- έξι γκολ ο καθένας σε ντέρμπι. Σημάδεψαν, όμως, ο καθένας με τον τρόπο του δύο από τις χαρακτηριστικότερες κόντρες των δύο ομάδων τα τελευταία χρόνια.

Μια ματιά στις 11άδες των «αιωνίων»

Στην τύχη δεν πιστεύω. Γενικά στη ζωή και αφού μιλάμε εδώ πιο ειδικά, στο ποδόσφαιρο. Άλλο η ρέντα. Η ρέντα «κυνηγάει» τους καλούς. Είναι κατά το «συν Αθηνά και χείρα κίνει», όπως έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Γίνεται πολλή κουβέντα το τελευταίο διάστημα για δύο συμπεράσματα με τα οποία συντάσσονται αρκετοί (μεταξύ των οποίων και η αφεντομουτσουνάρα μου). Το πρώτο αφορά τον Ολυμπιακό και ότι βρίσκεται σε ανοδική πορεία μετά την κοιλιά που έκανε από τα μέσα Δεκεμβρίου έως σχεδόν τα μέσα Ιανουαρίου. Το δεύτερο αφορά  τον Παναθηναϊκό και ότι βρίσκεται σε καθοδική πορεία από τον Δεκέμβριο και πέρα. Νομίζω ότι και τα δύο εξηγούνται σχετικά εύκολα.

Έστειλε μήνυμα ο Ολυμπιακός

Τη διαίσθησή μου για την αγωνιστική του Σαββατοκύριακου την είχα γράψει έγκαιρα, μια και σιχαίνομαι τους μετά Χριστόν προφήτες. Πίστευα ότι ο Παναθηναϊκός έχει πολύ δύσκολη αποστολή στη Λιβαδειά και πως ο Ολυμπιακός έχει το απόλυτο προβάδισμα απέναντι στον ΠΑΟΚ. Ποδοσφαιρικός παραλογισμός; Αν σκέφτεται κανείς μόνο τη φανέλα του Τριφυλλιού έναντι αυτή του Λεβαδειακού ή τη δύναμη της Τούμπας έναντι του φιλοξενούμενου Ολυμπιακού, μάλλον παρακολουθεί ρηχά το άθλημα. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός βρίσκονται ακριβώς στο ίδιο βαθμολογικό σημείο που ήταν στο τέλος του Οκτώβρη. Με δύο βαθμούς μπροστά το Τριφύλλι. Πολλά ΜΜΕ ανέφεραν τότε και σωστά ότι οι Πράσινοι έπαιζαν καλύτερο ποδόσφαιρο. Τώρα, όμως, συμβαίνει το αντίστροφο. Οι Ερυθρόλευκοι τις τελευταίες δύο εβδομάδες παίζουν καλύτερα. Όπως βλέπετε μάλιστα η ρέντα γύρισε και πλέον πάει στον Ολυμπιακό. Έτσι είναι, όπως έτσι ήταν με τον Παναθηναϊκό. Η ρέντα ακολουθεί τους καλούς.