Η καψούρα του Ντέμη δεν μπορεί να μεταδοθεί στον Τζίγκερ

Πρόκειται αναμφίβολα για το θέμα της ημέρας το κονέ του Ντέμη Νικολαΐδη με τον Σαουδάραβα πρίγκιπα Ναΐφ Μπιν Αμπντάλ Αζίζ Αλ Σαούντ μέσω του οποίου προέκυψαν τα 2 εκατ. ευρώ της ταμειακής διευκόλυνσης προς την ΠΑΕ ΑΕΚ (άτοκη για να προλάβω τους κακεντρεχείς αφού τα… ψιλά θα τα πληρώσει ο Ντέμης). Για τρεις λόγους. Πρώτον γιατί δίνει διπλή νότα αισιοδοξίας στην Ένωση. Δεύτερον διότι αποτελεί το τέλειο ανέκδοτο εν συγκρίσει με το πεντάμηνο παραμύθι στον Παναθηναϊκό. Και τρίτον διότι ο Νικολαΐδης έδωσε σε όλους τους ευκολόπιστους τον τρόπο μέσα από τον οποίο γίνονται οι κανονικές και σοβαρές δουλειές: με απόλυτη μυστικότητα και όχι με τυμπανοκρουσίες.

Ο καλλιτέχνης που κοίταξε στα μάτια τον Βαρδινογιάννη

Η μακρά παράδοση που «έχτισε» ο Παναθηναϊκός στους… αιώνες των αιώνιων να «τρώει» τα παιδιά του και να χωρίζει με το χειρότερο δυνατό τρόπο εμπεριέχει ουκ ολίγους παίκτες. Μου το ζήτησε ένας φίλος αναγνώστης και είπα να ασχοληθώ με κάτι πολύ πιο παλιό. Διδακτικό, όμως, και όχι τόσο ανεπίκαιρο. Την ιστορία του Πάρι Γεωργακόπουλου, του ανθρώπου που έμεινε στην ποδοσφαιρική ιστορία ως αντάρτης και ο πρώτος που αμφισβήτησε τις πρακτικές της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός «διδακτικό» και σίγουρα όχι ανεπίκαιρο. Μπορεί οι μισοί οπαδοί του Παναθηναϊκού σήμερα να μην έχουν δει αγωνιζόμενο τον Γεωργακόπουλο αλλά σίγουρα οι περισσότεροι γνωρίζουν την εξωαγωνιστική ιστορία.

Ο Μπεν Λήπερ ζει στον Πειραιά, όχι στη Θεσσαλονίκη!

Μια μέρα των εφηβικών χρόνων ο μελλοντικός κουμπάρος και αδερφός (δεν χρειάζονται εισαγωγικά και ας μην είμαστε εξ αίματος) Δημήτρης με πήρε στο τηλέφωνο: «Κάνω εκκαθάριση. Θέλεις μια κούτα με «Μπλεκ» και «Αγόρι» που δεν χρειάζομαι;» με ρώτησε. Εγώ ήμουν πάντοτε του «Μίκυ Μάους», του «Αστερίξ», του «Λούκι Λουκ» και του «Ερίκ Καστέλ» (ασυνδύαστα το ξέρω!) αλλά ως γνήσιος ρακοσυλλέκτης έκανα τούμπες από τη χαρά μου. Χάρη σε εκείνη τη δωρεά μου ΄ρθε απόψε (εντάξει χθες, γιατί άλλαξε η μέρα) στο μυαλό εκείνη η περίοδος, βλέποντας τον Ρόι Κάρολ. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο και αναρωτιέμαι «ρε Σερ Άλεξ εμείς στη Γιουνάιτεντ γιατί τον διώξαμε και κρατήσαμε κάτι περίεργους με κορυφαίο το νυν τερματοφύλακά μας, Ντε Χέα;». Ο Κάρολ είναι ότι και ο Μπεν Λήπερ (συγνώμη αλλά με «ήτα» γράφονταν τότε) στο «Mπλεκ» ή αλλιώς ο τερματοφύλακας – γιατρός. Τον έβλεπες και έλεγες «δεν πρόκειται να δεχθεί γκολ». Τι με ένα πόδι, τι και αν έκαναν συνεχώς επιθέσεις οι Ρώσοι της Ρουμπίν, τι κι αν ο Ερνέστο Βαλβέρδε ενεργούσε σαν να του κάνει καψώνι, σηκώνοντας αρχικά τον πιτσιρικά Μπάμποβιτς και στη συνέχεια μετανιώνοντάς το. Ο ατρόμητος Ρόι εκεί να αντέχει. Θα μείνει στην ιστορία. Δικαίως. Χωρίς αυτόν δεν νομίζω ότι θα προκρίνονταν ο Ολυμπιακός.