Τώρα που έσκασε η φούσκα

Σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες όπως και πολλοί από εσάς: τι νόημα έχει να γράψω για τα διοικητικά του Παναθηναϊκού, για τα ποιοτικά 20λεπτα του Ολυμπιακού, για την ανυπαρξία της ΑΕΚ, για τα σκαμπανεβάσματα του ΠΑΟΚ. Τι νόημα έχουν όλα αυτά από τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται λίγες ώρες πριν την παράδοσή της στους Γερμανούς, τους Γάλλους και σε όλους όσοι τσοντάρουν για να μας βιάσουν. Τι νόημα έχουν οι κουβέντες για τα αθλητικά όταν η δική μου γενιά των 30something παλεύει να φτιάξει τη ζωή της, να κάνει οικογένεια αλλά βλέπει το μέλλον της να το διαγράφουν κάποιοι με τα μελανώτερα χρώματα.

Η αβάσταχτη σοβαρότητα του Ολυμπιακού και η χαμένη περηφάνεια της ΑΕΚ

Μοιάζει λίγο σαν περσινά ξινά σταφύλια η προσέγγιση του αγώνα στο «Καραϊσκάκης» 12 ώρες μετά τη λήξη του. Ειλικρινά, όμως, δεν ήξερα τι καινούργιο να σας γράψω που δεν σκέφτεστε σε πρώτη ανάγνωση ή κάτι που να ήταν κάπως μπλεγμένο. Τα πράγματα ήταν προβλέψιμα και ξεκάθαρα. Τόσο που ό,τι πιο εντυπωσιακό ήταν πως αυτό το παιχνίδι δεν έγινε καν over και μάλιστα ούτε κατά διάνοια το σκορ δεν πλησίασε το περσινό 6-0. Και ας ήταν για παραπάνω. Για μένα δύο είναι οι ερωτήσεις που προέκυψαν από το ματς. Η πρώτη αφορά τον Ολυμπιακό. Υπάρχει κάτι να φοβάται στη μάχη του τίτλου; Η δεύτερη αφορά την ΑΕΚ. Μπορούσε με τη 18άδα που είχε να κάνει κάτι διαφορετικό στο παιχνίδι; Ας τα προσεγγίσουμε.