Τον έχω συνδέσει με τη δημοσιογραφική μου πορεία. Στην πρώτη – πρώτη επαφή με τη δουλειά σε γήπεδο (Αθηναϊκός – Ολυμπιακός στα νταμάρια του Βύρωνα για τον Σπορ Fm) εμφανίστηκε για πρώτη φορά και αυτός στο υψηλό επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ντεμπούτο εγώ, ντεμπούτο αυτός με τον Ολυμπιακό. Το άκουσα στο ραδιόφωνο. «Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος «κρεμάει» τα γάντια του μετά από δική του απόφαση, την οποία γνωστοποίησε μέσω ανακοίνωσης». Δεν ξέρω αν ο «Ελέ» όντως «πάγωσε» το καλοκαίρι είτε για τα στημένα είτε για τον Ηρακλή που υποβιβάστηκε (αυτές οι δύο εκδοχές «παίζουν»). Δεν ξέρω αν απλά κατάλαβε ότι έχει έρθει η κάτω βόλτα -παρότι έχει ακόμα χρόνια να παίξει- και αποφάσισε να φύγει έχοντας αφήσει καλό πρόσωπο. Ξέρω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο χάνει έναν πραγματικό τερματοφύλακα και έναν αληθινό εραστή του ποδοσφαίρου.

Ταπεινή άποψη ότι ο Ελευθερόπουλος είναι -ή μήπως πρέπει πια να γράψω «ήταν»;- ο καλύτερος Έλληνας τερματοφύλακας μετά τον Νίκο Σαργκάνη, κρίνοντας κυρίως βάσει της σταθερής παρουσίας του σε υψηλό επίπεδο, διότι ο Αντώνης Νικοπολίδης άρχισε να μπαίνει στη συζήτηση για τις ικανότητές του κυρίως στο διάστημα που έπαιξε στον Ολυμπιακό. Ο «Ελέ» είχε φυσικό ταλέντο για τη θέση. Κυρίως είχε στυλ. Ναι, σημαντικός γκολκίπερ και ο Νικοπολίδης. Στα δικά μου μάτια, όμως, ένας δουλευταράς που κατάφερε με το πέρας των χρόνων να καμουφλάρει τις αρκετές αδυναμίες του, δίχως να έχει το ταλέντο. Μπορεί ο Ελευθερόπουλος να μην είχε τις εξόδους και την ικανότητα με τη μπάλα του Νικοπολίδη, το ρεφλέξ του Τζόρβα, το ύψος του Χαλκιά. Είχε πολλά πράγματα σε καλό βαθμό, δίχως να είχε εξαιρετικός πουθενά, πέραν του στυλ. Τον έβλεπες με φόρμα ομάδας και έλεγες «αυτός είναι σίγουρα τερματοφύλακας».

Το κακό με τον «Ελέ» είναι ότι η επιτυχία ήρθε πολύ νωρίς για τερματοφύλακα. Και επειδή είχε ταλέντο και κότσια ταυτόχρονα, δεν ήταν φωτοβολίδα. Ήρθε και έμεινε. Πολλοί λένε ότι δεν είχε την αντίσταση να υποτάξει τα τριγύρω. Εγώ πάλι πιστεύω ότι ο Ελευθερόπουλος έκανε συνειδητά όλες του τις επιλογές, κρίνοντας ότι μπορεί να είναι παράλληλα καλός ποδοσφαιριστής, διασκεδαστής της παρέας και λάτρης της ζωής. Και τα τριγύρω είναι λίγο – πολύ γνωστά. Πολύ μπουζούκι, πολύ διασκέδαση, πολύ ξενύχτι, πολύ γκομενιλίκι. Όλα από πολύ. Και βέβαια «κολλητή» παρέα με Γεωργάτο, Ανατολάκη. Οι φήμες έγιναν μουρμούρες, οι μουρμούρες έγιναν γκρίνια και η γκρίνια έφερε έκρηξη. Greek mafia πριν από εκείνη που ανέφερε κάποτε ο Ρενέ Χένρικσεν και αργότερα ο Πάουλο Σόουζα για τον Παναθηναϊκό.

Το ύφος του Ελευθερόπουλου μοιάζει μπλαζέ αλλά στην ουσία πρόκειται για έναν φιλοσοφημένο και πανέξυπνο άνθρωπο. Αυτό σπάνια εκτιμάται από την εξέδρα. Ειδικά εάν αποκτήσει τη φήμη ότι είναι κλικαδόρος των αποδυτηρίων. Ήρθε και ο περίφημος… αέρας στο στοιχειωμένο γκολ του Κόντε που στοίχισε τη συμμετοχή του Ολυμπιακού στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (αν και ελάχιστοι θυμούνται ότι σε εκείνη την πορεία των Ερυθρόλευκων ο Ελευθερόπουλος ήταν ανίκητος). Η ρήξη με την εξέδρα ήταν γεγονός. Μέχρι και αποδοκιμασίες ακούστηκαν για το άλλοτε αγαπημένο παιδί από τα σπλάχνα του Ολυμπιακού. Ακολούθησε ο οπαδικός Τύπος του Ολυμπιακού που τον έβαλε στο στόχαστρο. Όχι ότι κάθονταν σε ησυχία και ο ίδιος. Πότε με «φαρμακερές» δηλώσεις, πότε με την προσωπική του ζωή -το μικρόβιο του έμεινε- ήταν στην επικαιρότητα για λάθος τρόπους.

Υπήρχε βέβαια και μια αγωνιστική εξήγηση. Το πρόβλημα στη μέση αποδείχθηκε πολύ σοβαρότερο της αρχικής εκτίμησης. Δεν τον εγκατέλειψε ποτέ μέχρι και σήμερα. Η καριέρα του στον Ολυμπιακό έληξε άδοξα. Η διαδρομή του συνεχίστηκε με μια περιήγηση στην Ιταλία, όπου εξέλιξε περισσότερο το στυλ της προσωπικής του ζωής παρά της επαγγελματικής, αν και «έχτισε» καλό όνομα σε Άσκολι, Σιένα (φτάνοντας να είναι τρίτος τερματοφύλακας σε Μίλαν, Ρόμα!). Όταν πια γύρισε ξανά στην Ελλάδα έδειξε ότι παραμένει ένα καλός τερματοφύλακας αλλά με τα προβλήματα στη μέση να μην του επιτρέπουν να αποδώσει βάσει ικανοτήτων.

Με τον Ελευθερόπουλο μίλησα όλη κι όλη μια φορά. Στον «αέρα» του Arrena πρόπερσι μετά από μια εκπληκτική εμφάνιση του στον ΠΑΣ Γιάννινα. Μου έβγαλε όλα όσα ήξερα γι’ αυτόν. Νιώθω λίγο περίεργα σήμερα. Η είδηση ήχησε μέσα μου σαν καμπανάκι. «Λες, μαζί να ήρθαμε, μαζί να φύγουμε;», ομολογώ πως σκέφτηκα. Άλλωστε η εποχή παραείναι δύσκολη για τις ακροβασίες μου στο επάγγελμα και τους «ηρωισμούς» μου στο blog. Πιο περίεργο «αντίο» από αυτό του Ελευθερόπουλου δύσκολα θα μπορούσε να μου τύχει τέτοιες μέρες…