Ερνέστο και βραζιλιανολατρεία παίζουν το ρόλο τους

Αν στον Παναθηναϊκό υπάρχει μια σχετική αργεντινολατρεία (φαντάζομαι εκπορευόμενη για τους άνω των 30 από τον Ρότσα και τον Μπορέλι, για τους άνω των 20 από τον Γκονζάλες), στον Ολυμπιακό κατ’ αντιστοιχία συμβαίνει με τους Βραζιλιάνους. Η λατρεία για τον Ζιοβάνι έφτασε στα άκρα, ο Ριβάλντο έγινε αφορμή για να σταθούν κάποιοι φίλοι των Ερυθρόλεκων ακόμα και απέναντι από τον Σωκράτη Κόκκαλη. Ακόμα και ο Ζε Ελίας είχε πολλούς φαν. Για τον Ντουντού η αγάπη ξεθύμανε σχετικά σύντομα. Ίσως η πιο περίεργη περίπτωση Βραζιλιάνου που φόρεσε ποτέ τη φανέλα του Ολυμπιακού να είναι ο Λουίς Ντιόγκο.

Hate to love him or love to hate him

Δεν ξέρω πως μπορεί να το κρίνει κανείς. Αν σταματούσα σήμερα τη δουλειά, θα ήταν ένα από τα παράσημά μου. Ως μέλος της «Εξέδρας» παρακολούθησα την πρώτη προετοιμασία του, ήμουν στην πρώτη συνέντευξη Τύπου του επί αυστριακού εδάφους, ήμουν μαζί με τον Γιώργο και τον Γιάννη στο τιμ της εφημερίδας που κάναμε την πρώτη συνέντευξη του σε ελληνικό ΜΜΕ. Α, και για να μην το ξεχάσω προφανώς ήμουν σε αυτούς που υπέδειξε στην τελευταία του συνέντευξη πριν φύγει από την Ελλάδα ότι του έκανα πόλεμο γράφοντας όσα μου έλεγε ο Κώστας Αντωνίου (πότε θα πέσει κανένας φούρνος να μας πλακώσει δεν ξέρω…).