Άντε να πιστέψεις τους ατσαλάκωτους

Μακράν το σημαντικότερο της ημέρας δεν ήταν ούτε η κλήρωση της Εθνικής (έγραψα σχετικά στους «Insiders» οπότε πατήστε εδώ αν θέλετε να διαβάσετε τη ματιά μου για την τύχη της Ελλάδας στο Εuro), ούτε η νέα – νέα – νέα αναβολή του Prince Sultan να εμφανίσει ένα κωλόχαρτο μια κωλοτράπεζας με ένα κωλοέμβασμα (για να παραφράσουμε και την τρομερή ατάκα του Βαγγέλη Γιαννόπουλου «για ένα κωλόσπιτο δεν θα πέσει η κυβέρνηση», εννοώντας τη ροζ βίλα του Ανδρέα Παπανδρέου), ούτε ασφαλώς η πρόταση του Μάνου Μαυροκουκουλάκη για management και όμιλο επιχειρηματιών (προσπαθώ να θυμηθώ έναν όμιλο που έκανε δουλειά στον ελληνικό αθλητισμό…). Ήταν η υπόθεση του ιδιοκτησιακού της ΑΕΚ.

Χάιδεμα vs τράβηγμα αυτιού

Ο μέσος όρος οπαδού στον πλανήτη δεν ανέχεται μετακινήσεις παικτών από ή προς «αιώνιο» αντίπαλο. Συν τοις άλλοις ο μέσος όρος οπαδού επιθυμεί εκδήλωση πίστης ή καλύτερα φρονημάτων από κάθε ποδοσφαιριστή ο οποίος φοράει φανέλα του συλλόγου. Για να μην αρχίσουμε πάλι αυτά τα… ξεφτιλέ ολέ «αυτά τα χάλια μόνο στην Ελλάδα», θυμηθείτε όλοι τι συνέβη στην Ισπανία με τον Λουίς Φίγκο. Μέχρι γουρουνοκεφαλές είχαν πετάξει στον… προδότη τα «αδέρφια» μου της Μπαρτσελόνα στην επιστροφή του στη Βαρκελώνη επειδή φόρεσε τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Καταλαβαίνω τον οπαδό για όλα αυτά. Μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν ήμουν πιτσιρίκι. Εδώ και πολλά χρόνια κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι προϊόντα φαντασίας. Όχι νοσηρής, αλλά ολίγον τη αφελούς. Τα συγκεκριμένα αιτήματα του οπαδισμού τα έχω ταιριάξει στο μυαλό μου όπως -μέρες που έρχονται- το μύθο του Άγιου Βασίλη. Πλάθονται τρομερές ιστορίες στο παιδικό μυαλό, μέχρι να καταλάβει κάποια στιγμή ότι Άγιος Βασίλης ντύνονταν ο μπαμπάς, ο θείος, ο ξάδερφος, αφού τον αναγνώρισε από το ρολόι, τα παπούτσια, το ύψος κ.τ.λ.